Το φλερτ είναι μία όμορφη συνθήκη που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους. Αφορά την έκφραση λεκτικής ή μη λεκτικής επικοινωνίας προς έναν άλλο άνθρωπο, που μας ελκύει. Στην εποχή μας παρατηρούμε μία τάση να το προσεγγίζουμε σαν ιδέα με δεύτερες σκέψεις. Από τη μία, υπάρχει ο φόβος της απόρριψης, άρα δεν φλερτάρω, γιατί φοβάμαι ότι θα εισπράξω το «όχι» και στην αντίθετη όχθη, η φοβία και καχυποψία πώς το άτομο που με φλερτάρει μπορεί να με βλάψει.
Τα περιστατικά βίας, κακοποίησης, ακόμα και δολοφονίας, που γίνονται όλο και περισσότερο γνωστά, μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να τα αναπαράγουν σε μεγάλο βαθμό, αναμφίβολα μας φέρνουν αντιμέτωπους με δυσπιστία. Δημιουργείται, λοιπόν, ένα ερώτημα ποια είναι τα όρια μεταξύ του φλερτ και της συμπεριφοράς που καταπατάει τα όριά μου;
Η ισορροπία βρίσκεται κάπου στη μέση. Παρατηρούμε πως αρκετοί άνθρωποι πια διστάζουν να μιλήσουν, να ανοιχτούν, να πουν ένα κοπλιμέντο σε ένα άλλο άτομο. Θα λέγαμε ότι ζούμε μία εποχή των άκρων, από τη μία βλέπουμε τη σεξουαλική απελευθέρωση του ανθρώπου και από την άλλη ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον συντηρητισμό, τον δισταγμό και τον φόβο.
Τι οφείλει να προσέχει, καθένας από εμάς, όταν κάνει μία νέα γνωριμία ή και σχέση; Σε μία νέα γνωριμία πράγματι δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος είναι ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας, ποιες οι προθέσεις τους και ποιος ο χαρακτήρας του. Υπάρχει, όμως, κάτι που ξέρουμε και αυτό είναι τα δικά μας όρια, οι δικοί μας κανόνες συμπεριφοράς, τόσο για εμάς τους ίδιους, όσο και για πράξεις που εισπράττουμε από φίλους, οικογένεια και συντρόφους.
Στην εποχή μας υπάρχει μία τάση να δαιμονοποιούμε και να γιγαντώνουμε το κακό. Μία κακοποίηση είναι πάντα και για όλους μας απαράδεκτη, κατακριτέα και προσδοκούμε την τιμωρία του ανθρώπου που δεν σεβάστηκε ή/και έβλαψε τον άλλο. Ωστόσο, δεν δίνουμε βάση στο σημαντικότερο, στα «καμπανάκια» που μας χτυπούν πριν έρθει η κακιά στιγμή.
Αδιαμφισβήτητα δεν μπορούμε πάντα και δυστυχώς να προλάβουμε τα δυσάρεστα γεγονότα, η πρόληψη, όμως, μέσω της ενημέρωσης, μπορεί να δημιουργήσει την μεγαλύτερη «ασπίδα» προστασίας.
Μία σχέση ξεκινάει να είναι κακοποιητική ένα πρωί ή υπήρχαν σημάδια από πριν; Στην πλειοψηφία, υπάρχουν σημάδια τα οποία, είτε εν αγνοία μας, είτε εν γνώση μας αγνοούμε. Εν αγνοία εννοούμε όταν ένας άνθρωπος μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον κακοποίησης, είτε λεκτικής, είτε σωματικής δύνεται αυτό να το μεταβιβάσει στη δική του ζωή, τη δική του οικογένεια, τα δικά του πρότυπα συμπεριφοράς και συνθήκης.
Ο πραγματικός αριθμός των περιστατικών κακοποίησης εκτιμάται ότι είναι πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που δείχνουν οι έρευνες. Δυστυχώς όταν μία πόρτα κλείνει, μαζί της «παίρνει» και όλη την αλήθεια που έχει ένα σπίτι, ένα ζευγάρι, μία οικογένεια.
Αν έχω μάθει να σέβομαι εγώ ο ίδιος το σώμα μου, να προστατεύομαι μέχρι το σημείο που μπορώ, να παρατηρώ τι δεν μου αρέσει και τι παραβιάζει τα δικαιώματά μου, οφείλω στον εαυτό μου να προστατευτώ και αν χρειαστεί να ζητήσω βοήθεια!
Μέσα από την ενημέρωση και την πρόληψη προστατεύεται και το θύμα και ο θύτης. Προφανώς υπερασπιζόμαστε τον άνθρωπο που είναι το θύμα, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο θύτης είναι ένας άνθρωπος με ψυχοπαθολογία, προβλήματα άλυτα, που κάνει κακό στους άλλους, αλλά και στον εαυτό του.
Δήμητρα Καρυοφύλλη
Κλινική Ψυχολόγος
Επιστημονική Συνεργάτις Ι.Ψ.Σ.Υ.