Ένας προβληματισμός που σκιαγραφεί τον φόβο και την ελπίδα του γονιού ότι δεν θα χρειαστεί να αντικρίσει κάτι τέτοιο, να τον φέρει το παιδί του αντιμέτωπο με άβολα συναισθήματα, ανησυχία και ερωτήματα αν έχει κάνει κάτι λάθος. Τα παιδιά και τα όρια που τους θέτουμε είναι μία συνεχής δοκιμασία για τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Αφορμή, η πρόσφατη ανησυχία μιας 39χρονης μητέρας που πανικόβλητη μας αναφέρει «Ο 8χρονος γιος μου ενόχλησε ένα κοριτσάκι, ήταν σε ένα παιδικό πάρτυ και είδα πως πήγε να τη φιλήσει στο στόμα, ταράχτηκα πολύ. Ο άντρας μου δεν ήταν μαζί. Το ίδιο βράδυ πήρα τηλέφωνο την μητέρα του κοριτσιού, γιατί κάνουμε λίγη παρέα, να τη ρωτήσω τι είχε συμβεί. Εκείνη δεν το είχε δει και περισσότερο την τάραξα, παρά καλό έκανα. Τι να πω; Πώς μπορώ να το διαχειριστώ και κυρίως πρέπει να ανησυχώ;». Όσο κι αν ο γονέας, όμως, δεν το θέλει δεν παύει να αποτελεί μία συμπεριφορά συχνή σε πολλές οικογένειες.
Όπως γνωρίζουμε, ο παρορμητισμός και η μίμηση κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην παιδικότητα αποτελώντας δύο στοιχεία, που όταν εκδηλώνονται μπορούν να φέρουν προβλήματα και μεγάλες αντιδράσεις, κυρίως λόγω της άγνοιας του γονέα «Τι συμβαίνει;», «Γιατί συμβαίνει;», «Τι πρέπει να κάνω;». Για παράδειγμα ένα 8χρονο αγοράκι δίνει ένα φιλί στο στόμα ή χαϊδεύει ένα άλλο κοριτσάκι. Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι πολύ πιθανό να εκδηλωθούν σε συνομήλικα παιδιά που περνούν αρκετό χρόνο μαζί και νιώθουν οικεία. Με μία πρώτη ματιά στην κοινή γνώμη η συμπεριφορά αυτή ξεσηκώνει ζητήματα ηθικής και σεβασμού, όμως αυτή η οπτική παραβλέπει ότι ο πειραματισμός είναι ο δρόμος για να βγει ένας ολοκληρωμένος και κοινωνικά ώριμος ενήλικας.
Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον βοηθάει το παιδί να οριοθετηθεί «μετρώντας» και αξιολογώντας τις αντιδράσεις που εισπράττει από τον περίγυρό του.
Τι πρέπει να κάνει ένας γονέας σε μία τέτοια περίπτωση;
Αρχικά, ως γονείς οφείλουμε να ενημερωνόμαστε διαρκώς έγκυρα για τη σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού μας, το οποίο θα μας βοηθήσει να δείχνουμε την απαραίτητη ψυχραιμία απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις, να μην μεταφέρουμε κανέναν τρόμο στο παιδί και φυσικά να μην αντιδράσουμε φωνάζοντας. Σκοπός είναι να μην ενοχοποιήσουμε το παιδί, γιατί ακριβώς αυτό μπορεί να φέρει αληθινά προβλήματα στο μέλλον.
Τι πρέπει να πει ένας γονέας σε μία τέτοια περίπτωση;
Μην ξεχνάτε ότι στα παιδιά μας μιλάμε πάντα με αλήθειες! Επομένως, μπορείτε να αποθαρρύνετε το παιδί σας από ανάλογες συμπεριφορές, μιλώντας μαζί του και εξηγώντας του κατανοητά και παραστατικά ότι είναι σημαντικό να έχει όρια και σεβασμό με τους φίλους τους και απαντώντας σε τυχόν απορίες που έχει.
Δήμητρα Καρυοφύλλη
Κλινική Ψυχολόγος
Επιστημονική Συνεργάτις Ι.Ψ.Σ.Υ.